Kiedy król Selim po raz pierwszy w roku 1517 podbił Egipt, pozostawił w nim Mamluków, którzy pod władzą pashy mianowanego przez króla osmańskiego w Turcji rządzili prowincjami. Strategia polegająca na podzieleniu władzy pomiędzy kilku przeciwników miała na celu powstrzymanie Egiptu przed rozwojem postępu i niezależności. Po 300 latach Egipt miał problemy polityczne, braki gospodarcze, militarne, a nawet populacyjne.
Podczas długiej historii Egiptu, wiele obozów podbijało Egipt, aby uzyskać korzyści ekonomiczne, polityczne i militarne.
Tak więc konflikt między Francuzami i Brytyjczykami, tzw. francuska wyprawa do Egiptu był dobrą okazją aby zastąpić trwający w Egipcie stan bezładu.
Najkrótszą, trwającą około 3 lat kampanią skierowaną na egipskie ziemie była francuska wyprawa pod wodzą Napoleona Bonaparte w 1798 roku. Jej niedługi czas trwania i porażka spowodowana była konfliktami i strajkami ze strony egipskiej ludności, bitwami z Mamlukami, walkami z Osmanami i armią brytyjską pod Abu-Kirem. Wszystkie te wydarzenia przyczyniły się do porażki francuskiej wyprawy. Jednak jej niepowodzenie nie jest tak oczywiste, ponieważ konsekwencją tej kampanii było uświadomienie wartości roli Egiptu w kulturze, gospodarce i polityce.
W mojej ocenie powodem tej wyprawy nie było tylko zdobycie Egiptu i zbudowanie nowej kolonii w Afryce aby móc korzystać z jej naturalnych surowców i zbiorów potrzebnych Francji, lecz jej zasadniczym motywem był konflikt między dwoma centralnymi mocarstwami w Europie: Francją i Anglią. Francuzom nie było łatwo podbić Brytyjczyków bezpośrednio od strony morza, które naturalnie ich strzegło ze wszystkich stron jak odizolowanej wyspy i która miała przewagą flotową i doskonale opanowała bitwy morskie. Ze strategicznego punktu widzenia skuteczniejsze było pokonanie Anglii poprzez Egipt.
Dlaczego Egipt? Francuscy uczeni i konsulowie, którzy pracowali w Egipcie, w swoich raportach kilkakrotnie wspominali o wartości Egiptu jako głównej drogi łączącej Europę z koloniami indyjskimi. Słaba pozycja Mameluków i ich starych, klasycznych technik wojskowych w zestawieniu z zaawansowaną bronią, którą posiadali Francuzi były czynnikami które narastały wraz z pojawieniem się młodego generała Napoleona Bonaparte.
Nikt nie doszedł do władzy szybciej niż napoleon Bonaparte. Od najmłodszych lat był bardzo inteligentnym i niezwykłym człowiekiem z ogromną ambicją zdobycia władzy. Do osiągnięcia celu wybrał drogę wojskową. Niewielka sylwetka nie przeszkodziła mu w byciu profesjonalnym, utalentowanym żołnierzem a następnie wielkim generałem z nowymi strategiami wojskowymi do dziś będącymi przedmiotem studiów we wszystkich akademiach wojskowych świata.
Po rewolucji francuskiej w 1799 roku nastąpiła kolejna. Jednak wewnątrz francuskiego rządu nazywanego ”dercteurs” , jak to zwykle bywa, pojawiły się konflikty. Najwyżej postawieni rządzący dążyli do otrzymania jak najlepszych korzyści, gdy tymczasem na horyzoncie pojawił się człowiek z ogniem ambicji zwany Napoleonem – osoba z niezwykłym umysłem, umiejętnościami wojskowymi i strategicznym doświadczeniu, a do tego z wpływową pozycją dzięki małżeństwu ze starą wdową o imieniu madame Josephine.
Zatem wszyscy członkowie „derecteure” usilnie starali się zmienić kierunek jego strategii przez pomysł rozpoczęcia kampanii do Egiptu i zdobycie dla Francji nowej kolonii w Afryce. Chcieli w ten sposób zdobyć dla siebie uznanie, potrzebne do prowadzenia wojny z Anglią.
Pomysł ten w pierwszej chwili zachwycił Napoleona. Czuł że dzięki tej szansie będzie jak Aleksander Wielki i zapisze się na kartach historii świata. Jednak jego późniejsza wypowiedź o pułapce tej wyprawy powoduje odizolowanie go od rządu ku nieznanej przyszłości.
Jednak był uparty. Przyjął to wyzwanie i postanowił jak każdy wielki przywódca: że nie ma odwrotu!