WPROWADZENIE
Świątynia Habu jest jedną z najważniejszych i najwspanialszych świątyń na zachodnim brzegu Luksoru, zawierającą informacje o starożytnym Egipcie.Jednak wszystkie te dane pozostawały tajemnicą aż do 1822 roku, kiedy to Jean Francois Champollion rozszyfrował znaki hieroglifów. Ten fakt spowodował rewolucję w archeologii egipskiej i w pracach wykopaliskowych w Dolnym
i Górnym Egipcie. 21 listopada 1828 r. Jean Francois Champollion przybył do tej świątyni i jako pierwszy odkrył i ujawnił jej znaczenie. Uważał, że jego najważniejszą misją jest skopiowanie wszystkich napotkanych tam tekstów na papier, aby były dostępne dla całego świata. Miał dużo pracy.
Wraz z innymi pomocnikami i artystami dokumentowali wszystkie teksty i scenki
ze ścian grobowców i świątyń. Jednak same teksty nie zostały wyryte po to, by udokumentować historię Egiptu, lecz by gloryfikować rolę i pozycję królów lub z powodów religijnych, co bardzo skomplikowało misję ekspedycji.
Świątynia jest poświęcona głównemu bogu Egiptu za czasów panowania nowego królestwa
„Amon-Ra”. Miał miał w Luksorze trzy świątynie: świątynię w Karnaku, świątynię w Luksorze i po drugiej stronie Nilu wspomnianą świątynię Madinet Habu.
Jak większość bogów w starożytnym Egipcie, każdy z nich miał różne wersje; wersją wstępną był Amon ze świątyni w Luksorze i jego traidy.
Jednak wartość świątyni Madinet Habu wynika z legendy o Heliopolis, która w skrócie zakłada,
że: świat został stworzony przez ośmiu bogów, a wszyscy ci bogowie przeszli w zaświaty przez to miejsce (Medinet Habu) i pozostawili jednego przedstawiciela, pana powietrza i boga ukrycia „Amona”,
aby zarządzał światem i utrzymywał coroczny wylew Nilu.
Bóg Amon przebywał w Luksorze w dwóch miejscach: na wschodnim brzegu w świątyni Luksoru i po drugiej stronie, naprzeciwko świątyni Luksoru. Był też w Medinet Habu. Co roku urządzał tam uroczystości, przepływając na drugą stronę Nilu, aby odwiedzić świat pozagrobowy.
Podczas tego święta Amon był przedstawiany jako odnawialny bóg w postaci węża, ponieważ starożytni Egipcjanie zauważyli, że wąż co jakiś czas odnawia swoją skórę. Co więcej, wąż potrafił ukrywać się w norach, a potem znów się pojawiać, tak jakby udawał się w zaświaty, a następnie powracał do życia.
Główną świątynią w tym miejscu jest świątynia króla Ramzesa III i przybudówki tej świątyni. Jak każda świątynia w starożytnym Egipcie, również ta otoczona była murem z cegły mułowej o wysokości
18 metrów, który izolował świątynię od świata zewnętrznego.
Nazwa świątyni
Świątynia ta była nazywana świątynią zjednoczenia z wiecznością, a w starożytnym Egipcie nazywano ją hbu, co oznacza ukryty i bóg Mon. Potem nazywano ją Amon Hbu, a następnie Habu i do dzisiaj nazywana jest świątynią Madinet Habu.
Świątynia jest ogromna: ma 320 metrów długości i 200 szerokości. Została zbudowana
przez 3000 robotników, którzy pozyskali surowiec kamienny do budowy świątyni
z gór el Silsila.
Budowa głównej świątyni trwała 7 lat, od 5 do 12 roku panowania Ramzesa, trzeciego władcy starożytnego Egiptu.
W świątyni było 150 kapłanów: czterech kapłanów było starszymi, a pozostali pracowali pod ich kierunkiem, do tego 65 000 pracowników, którzy pracowali w całym Egipcie, zarządzając majątkiem świątyni, co świadczy o tym, że była to duża organizacja.
Wieże obronne
Istnienie wież obronnych w starożytnym Egipcie zaczęło się już w czasach prehistorycznych. Świątynia Habu leży po wschodniej stronie, połączona jest ze sztucznym kanałem z rzeki Nil, aby ułatwić połączenie z innymi miastami, aby ich mieszkańcy mogli łatwo do niej dotrzeć.
Ta warowna wieża zawierała wiele scen przedstawiających króla zabijającego i dominującego
nad swoimi wrogami z Azji i Afryki. Była symbolem jego władzy nad wrogami i złem, nie pozwalającym im dotrzeć do tej świątyni. Dowody potwierdzają, że nie była to tylko symbolika, gdyż wieże te służyły
do rzeczywistej obrony świątyni, były idealnym miejscem strategicznym do strzeżenia świątyni przed atakami Beduinów.
Pałac krola
Pałac Króla Ramzesa III, w którym nocował wraz ze swoim haremem podczas ceremonii odbywających się w świątyni zbudowano obok niej. Mimo że leży w gruzach, można dopatrzeć się w tej budowli śladów dawnej rezydencji, zwłaszcza łazienki króla.
Pierwszy pylon
Jak wszystkie pylony składają się z dwóch wież połączonych rampą pośrodku. Najbardziej zauważalną różnicą są korony po obu stronach pylonu: po lewej stronie król ma podwójną koronę, podczas gdy po prawej miał tylko koronę Dolnego Egiptu.
Odzwierciedla to starożytną tradycję pokazywania dominacji nad Dolnym Egiptem, ponieważ większość królów pochodziła z Górnego Egiptu.
Mury pylonów przedstawiają tradycyjne działanie polegające na przetrzymywaniu wrogów i biciu ich przed przedstawieniem bogom. Była to propaganda polityczna, mająca na celu pokazanie siły i władzy króla nad wrogami Egiptu. Pod jego rękami znajdują się wizerunki miast, nad którymi panował. Jest ich na pewno więcej niż 190 co jest wyolbrzymione, gdyż król nie stoczył z nimi wszystkimi żadnej bitwy.
Na każdej wieży znajdują się dwie nisze do umieszczenia flag, które służyły do celów religijnych. Były poświęcone czterem bóstwom: Neftydzie, Izydzie, Wadjetowi i Nekhbetowi.
Pierwszy dziedziniec
Dziedziniec był otwartym. Tradycyjnie jest to najbardziej newralgiczne miejsce w każdej świątyni.
W wielu scenach, które są typowo wojskowe, udokumentowano walki króla z syryjskimi lebiodami
i ludźmi morza. Króla zawsze przedstawiano jako największego na ścianach, atakującego
i pokonującego wrogów, co miało odzwierciedlać jego pozycję w Egipcie i kontrolę nad wrogami.
Artysta musiał ukazać wszystkie te sceny w doskonały, symboliczny sposób, aby przedstawić władzę króla nad Egiptem i pokazać przy okazji swoje talenty w tych dziedzinach.
Jedną z najbardziej niezwykłych scen na ścianie jest scena jeńców, którzy zostali schwytani po bitwie
i zaprowadzeni do króla. W czasach starożytnych zawsze obcinano im prawą rękę, w której trzymali sprzęt wojskowy i która symbolizowała tym samym zagrożenie dla Egiptu. Z liczby obciętych rąk po bitwie obliczano ilość jeńców. Znajduje się również wulgarna scena obciętych penisów, które według niektórych archeologów zostały obcięte martwym jeńcom.
Na tym dziedzińcu, za kolumnami papirusu znajdują się również sceny sportów wyczynowych, świadczące o tym, że niektóre dyscypliny sportowe w starożytnym Egipcie są starsze niż sporty olimpijskie.
Drugi dziedziniec
Naprzeciwko pierwszego dziedzińca, który zawierał tylko sceny militarne, na drugim dziedzińcu znajdowały się sceny religijne związane ze świętami obchodzonymi w starożytnym Egipcie. Możemy zobaczyć tutaj wielu bogów starożytnego Egiptu.
Przy wejściu na dziedziniec znajdowała się drewniana brama, która obecnie nie istnieje, ale każdy zwiedzający może bez trudu dostrzec otwory umożliwiające zlokalizowanie zawiasów bramy.
Sceny przedstawiały także oczyszczenie króla – niektóre zostały usunięte, gdy sąd został przekształcony w kościół.
Pierwsza sala kolumnowa
Do tej sali można wejść przez bramę z drugiego otwartego dziedzińca; przy wejściu znajdują się teksty zapewniające o oczyszczeniu każdego, kto wchodzi do tej sali.
Na ścianach znajdują się sceny oczyszczenia króla, a król składa różne ofiary bóstwom starożytnego Egiptu: kadzidła, wino.
Druga sala kolumnowa
W tej sali można znaleźć więcej scen związanych z ofiarowaniem wina i innych ofiar dla różnych bóstw w starożytnym Egipcie.
Trzecia sala kolumnowa
Jest bardzo zrujnowana, a sceny w tej sali są okropne.
podsumowanie
Charakterystycznym elementem dla tej świątyni są sceny polowań, które w starożytnym Egipcie były królewskim sportem. Aby pokazać władzę i moc władcy uwieczniono tu sceny polującego króla – zwłaszcza na lwy. Wspomniano również, że król Thutmose III przy granicy z Syrią polował na ponad 120 słoni. Takie sceny umieszczano w świątyniach nie tylko z powodów propagandowych czy politycznych ale także z powodów religijnych, aby podkreślić rolę króla w utrzymaniu równowagi na ziemi poprzez zabijanie dzikich zwierząt, które zagrażały pokojowi i tolerancji w starożytnym świecie.
Czas na zwiedzanie
czynna od 06:00 do 16:00
